4.

Na al mijn zeer enthousiaste verhalen over hoe fantastisch India en zijn bewoners wel niet zijn, heb ik jullie misschien een beeld voorgeschoteld van de Indiër als liefhebbend, hartelijk mens. Laat ik dit waanbeeld vooral niet langer doen voort bestaan: dit is hij niet. Al die onderzoeken die de Fransen tot de meest onbeleefde nationaliteit ter wereld bestempelen, hebben hoogstwaarschijnlijk de Indiërs niet meegerekend. De obers in een restaurant behandelen je alsof ze je zo snel mogelijk weg willen hebben, en in de tussentijd zoveel mogelijk winst willen maken. De guards die overal op campus staan schreeuwen naar je als je aan de verkeerde kant van de weg loopt. Vrijwel geen een patiënt zegt ‘dankjewel’ tegen de dokter aan het einde van een consult. De conducteur in de bus is een botte vent die je zonder pardon aan de kant duwt als je in de weg staat en boos wordt als je niet snel genoeg je vier roepies tevoorschijn haalt voor het kaartje. Hij staat constant te schreeuwen dat men sneller uit moet stappen en keihard op zijn fluitje te blazen – dat de Indiër naast onbeleefd niet ook stokdoof is, snap ik niet. De riksjachauffeur zit de hele rit te mokken als we zijn afzetprijzen niet accepteren en wordt uiteindelijk toch nog boos als we niet meer dan het afgesproken bedrag willen betalen. Iedereen dringt voor. Als iemand de weg naar de kantine vragen, vraagt hij niet “Pardon, mag ik wat vragen? Weet je misschien waar de kantine is?” maar botweg: “Canteen, eh?” Als we een weekendje weg gaan en we hebben een eigen chauffeur geregeld, komt deze standaard te laat en moet een van ons de beste man opbellen om tegen hem te schreeuwen, anders komt er niks meer van ons weekendje terecht.

Je hoort wel eens van die verhalen van mensen die een paar maanden door India reizen en een vreselijk tijd en alleen maar slechte ervaringen hebben. En eerlijk gezegd kan ik dat best begrijpen. Indiërs zijn gewoon niet zo aardig.

Maar net als een hele hoop andere dingen is ook dit slechts het topje van de ijsberg. Er zit zoveel meer achter Indiërs. Als je een Indiër namelijk leert kennen – of beter gezegd, als hij jóu leert kennen – zal hij alles voor je doen en je helpen waar hij maar kan. Familie en vrienden gaan door het vuur voor elkaar, ook als de connectie heel ver en wazig is. Als wij even de tijd en moeite nemen om met een Indiër te praten, worden we meteen uitgenodigd op feestjes, etentjes en zelfs bruiloften. We hebben vrienden gemaakt met een aantal Indiase studenten op de campus; toen we ze vertelden dat we van plan waren om met vijf meisjes de nachttrein van Vellore naar Mysore te nemen, vielen ze bijna om van ongeloof en schrik. Blijkbaar was dit het domste plan wat ze in tijden gehoord hadden – namen we écht geen jongens mee? Vervolgens hebben ze ons geholpen met het cancelen van onze treintickets en kwam iedereen met een hele hoop alternatieven aanzetten om in Mysore te komen. Uiteindelijk heeft een van hen een chauffeur weten te regelen die ons drie dagen voor een vriendenprijsje rondgereden heeft, en in die drie dagen werden we natuurlijk non stop door ze gebeld om te horen of het wel goed met ons ging.
Zo ook de familie van Ramya; toen we een weekendje naar Chennai gingen, zijn haar oom en oma de hele tijd dat wij daar waren in Ramya’s huis gebleven om voor ons te zorgen. Let wel, dat huis was net drie weken oud en er stonden geen meubels. Zij kunnen echt geen leuk weekend gehad hebben, zittend en slapend op de grond, en de hele tijd zorgend dat wij voldoende eten, drinken en verse mango’s hebben, en wat ons hartje verder maar begeerd. Ze stellen ons comfort en welzijn simpelweg boven dat van hunzelf.

Dus ja, Indiërs zijn onbeleefd, lomp en bot naar elkaar toe. Maar misschien kan je ze dat ook niet kwalijk nemen, gegeven het feit dat ze het een na hoogste bevolkingsaantal ter wereld hebben en constant omringd worden door vreemden. En in die acht weken dat ik hier nou zit heb ik wel geleerd dat onder dat vernis van onbeleefdheid, ontzettend grote harten schuil gaan.

Goed, na dat gezegd te hebben, nu nog snel wat over het ziekenhuis (op speciaal verzoek van Marielle ;)). Ik heb inmiddels meerdere afdelingen van binnen gezien. Verreweg de meest interessantste was Gynaecologie en Obstetrie, waar ik een paar enerverende dagen in de labour room doorgebracht heb. Nou heb ik mijn coschap Moeder&Kind nog niet gehad, maar ik heb het vermoeden dat het er in Nederland toch ietsjepietsje anders aan toe gaat. De labour room bestaat hier uit een grote ruimte met zo’n 25 bedden die allemaal bezet zijn door vrouwen die op het punt staan te bevallen. Op het moment dat dit daadwerkelijk gebeurt, wordt er een gordijntje rondom het bed dicht getrokken zodat de andere pijn lijdende vrouwen niet mee kunnen kijken. Mannen zijn überhaupt niet gewenst; moeders mogen net zo lang aan het bed blijven zitten tot het gordijntje dicht gaat en moeten dan buiten staan wachten. De ruimte is gevuld met het gekrijs van vrouwen, het gekreun van ventilatoren en een lucht die ik niet anders kan omschrijven dan de geur van geboorte. De eerste bevalling die ik ooit gezien heb was van een 19-jarig meisje dat haar eerstgeborene op de wereld zette. Het ging allemaal moeizaam, de baby kwam in ademsnood en uiteindelijk zette de gynaecoloog een knip van minstens zes centimeter. Dat hielp want de baby floepte er meteen uit, maar het beeld van haar opengeknipte, misvormde vagina is er een die ik het liefst meteen weer vergeet. Opeens leek het beleid van vaders die niet toegestaan zijn in de labour room, helemaal zo gek nog niet. Maar toen werd de navelstreng doorgeknipt, de baby schoongepoetst en gewikkeld in kleurrijke doeken, en tadaaaaa! Opeens was er een schattig klein wurmpje. Toch wel mooi.

Een andere bevalling die we bijwoonden was een inleiding van een 28 weken oude, dode foetus. De moeder was een mooi meisje was van onze leeftijd. Ze kon geen pijnmedicatie krijgen – waarom begrepen we niet, de gynaecoloog sprak Engels met zo’n sterk accent dat ze vrijwel onverstaanbaar was – en gedurende de hele bevalling lag ze te kronkelen van de pijn. Ik en Sharon, een medische student uit Engeland, stonden aan haar hoofdeinde haar hand vast te houden. Bij elke wee die op kwam zetten greep ze zich zo stevig vast aan onze OK-outfit dat het me elke keer weer verbaasde dat deze niet scheurde. Haar moeder was stiekem aan haar hoofdeinde blijven staan om haar bemoedigende woordjes in Tamil toe te fluisteren, en niemand scheen het op te kunnen brengen om haar weg te sturen. De bevalling duurde eeuwen. Het dode kindje wilde maar niet naar buiten en uiteindelijk kwam de gynaecoloog en heeft ze hem er zo ongeveer uit getrokken. En toen lag hij daar op het bed, een klein grijs mensje met vingertjes en nageltjes en oortjes, maar zo overduidelijk niet levend. De oma zag het en barstte meteen in tranen uit. Het was zo’n zwaar beladen moment, de moeder uitgeput in bed, de oma huilend naast me en het kindje dood in een plas bloed, dat ik mezelf even ferm toe moest spreken – “je gaat hier verdomme geen potjes staan janken Renske” – om de tranen in mijn ogen terug te dringen. Een blik op Sharon vertelde me dat zij het er net zo moeilijk mee had.
Aan het eind van dag zijn we nog even bij het meisje en haar moeder langs gegaan. In de uren die we naast haar bed stonden, zij ons bont en blauw kneep en wij ons best deden om haar er door heen te slepen, voelden we ons vreemd verbonden met haar. Zij ook met ons, denk ik, want toen we afscheid namen grepen ze allebei onze handen vast en gaven ons hun grootste, verdrietigste glimlach. Het was een trieste middag.

Verder bevalt het leven in India nog steeds goed. Aankomend weekend gaan Roisin en ik naar het meest zuidelijke punt in India waar 3 oceanen elkaar ontmoeten, en daarna iets omhoog om met een houseboat over de backwaters te varen. Die zaterdag zijn er toevallig de snake boat races, een jaarlijks groot festival waar heel India naar toe komt, dus dat gaat vast heel vet worden. Dan nog een weekje coschap en dan op reis met Paula, goede vooruitzichten hier ☺

Tot snel drollies, over een maand ben ik alweer thuis!
Liefs,
Renske