5.

Haaa lieve vriendjes en vriendinnetjes zo’n 7809 km van mij vandaan,

Op het moment van schrijven zit ik op Chennai Airport. Het is alweer tien weken geleden dat ik hier aankwam, bijna het land niet binnen gelaten werd, door Roisin en haar privé chauffeur opgewacht werd en we samen naar Vellore reden. Tien weken geleden dat we onze hostelkamer binnen kwamen, elkaar tevreden aan keken – hé, die kamer is eigenlijk helemaal zo gek nog niet – en vervolgens op onze bedden neer ploften om een uitgebreid middagdutje te houden. Dat hebben we in die tien weken nog vaak herhaald.

Maar naast uitgebreide middagdutjes hebben we nog heel veel meer gedaan. We hebben ons zo gemakkelijk aangepast aan de Indiase cultuur dat we onszelf er over verbaasden. We kijken Bollywood films, en vinden deze nog leuk ook (behalve dan die film over de mentaal geretardeerde superheld Krish. Geen aanrader). We luisteren Hindi liedjes, en heel af en toe lukt het zelfs om een paar woorden mee te zingen. We dragen onze sjaals verkeerd om om. We eten rijst met onze handen (oké, ik geef toe, ik bak er niks van. Roisin is er een ware pro in geworden). We zijn erachter gekomen wat Indiase vriendschappen betekenen. ’s Ochtends nemen we zonder problemen koude bucket showers, want er is in heel Vellore geen douchekop of boiler te vinden die werkt. Ik ben erachter gekomen dat hardlopen in bijna veertig graden nooit went, maar dat een tredmill (wat is dat in het Nederlands?) ongelooflijk saai is, dus ben ik toch maar weer terug gevallen op de zware rondjes over de campus. We weten van vrijwel elk gerecht op een Indiase menukaart wat het betekent, maar als we per ongeluk op een chili kauwen staat onze mond nog steeds in brand. We hebben met onze voeten in de Bay of Bengal, de Indische Oceaan en de Arabische zee gestaan. We zijn om half 5 ’s ochtends opgestaan om het bergje achter onze campus te beklimmen en de zon over Vellore op te zien komen. We hebben wilde olifanten gezien. Ik ben door meer Indiërs gefotografeerd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden – meestal stiekem, maar dan wel zo onsubtiel dat ik net zo goed een dier in een dierentuin had kunnen zijn. We hebben vijf badmintonrackets, ontelbare shuttles en een volleybal kapot gespeeld. We zijn tal van vriendschappen rijker, en hoogstwaarschijnlijk een vliegticket naar Canada of New York armer. We hebben tien weken lang elke dag ontbeten met ‘butter toast’ en vinden de manier waarop de Indiërs dit uitspreken zo hilarisch dat we dit vanochtend opgenomen hebben zodat we het thuis af en toe af kunnen spelen. Medisch gezien hebben we lang niet zoveel geleerd als we gehoopt hadden, maar we hebben wel heel veel indrukwekkende casussen gezien, verhalen gehoord en ons weer voor even beseft hoe bevoorrecht we zijn in Nederland – en dan niet alleen doelend op het feit dat we stromend water en in elk huis een wc hebben, maar ook op het feit dat we vrijheid van keus hebben, opgevoed worden met als doel onafhankelijk te zijn, en geleerd hebben om onze eigen mening te uiten.

Tien weken co-schappen in Vellore hebben er voor gezorgd dat ik langzaam maar zeker verliefd ben geworden op India. Wat een prachtland, wat een prachtmensen – ook al zijn ze soms vreemd en hebben ze rare gewoontes. Wat viel het afscheid zwaar, ook van ons team dat speciaal naar Chennai is gekomen om ons uit te zwaaien. Over twee uur vertrekt mijn vliegtuig naar Bangkok, waar zondag Paula ook landt. Ik zit al weken te stuiteren om haar eindelijk weer te zien en samen op reis te gaan en Myanmar te verkennen – maar nou eventjes niet. Eventjes voel ik me verdrietig en zwaarmoedig dat ik dit land moet verlaten, en dat terwijl er nog zoveel te zien, te doen en te leren valt. Maar langzaam begint ook de zekerheid in me te rijzen dat ik op een dag terug zal keren om meer te beleven. India is nog niet klaar met mij, I’ll be back. Maar voor nu:

Dag India. Bedankt, je was fantastisch.